4 weggelegde boeken in Juni (en 1 gelezen)

Vanmiddag na 100 bladzijden Villa America van Liza Klaussmann dichtgeklapt, het kon me echt niet boeien. En ik bedacht wat wonderlijk dat lezen toch is. Dat Bettina er zo laaiend enthousiast over was, en het mij volkomen koud laat.
En dat ik zo'n mooie leeservaring had met Hanya Yanagihara, terwijl Hella zich halverwege begon te ergeren aan allerlei dingen die niet klopten, waar ik dus totaal aan voorbij gelezen heb.
Het maakt me wel weer heel bewust van de betrekkelijkheid van boekbesprekingen en de verschillen in lees-beleving!

Het was niet alleen Villa America die ik terzijde heb gelegd. Dat gebeurde ook bij:

John David Morley - De waterhandel; een boek wat ik al eeuwen in de kast heb staan, en ook als eens geprobeerd had (maar toen beviel het niet) Dankzij een (door meneer Boekhappen gemaakt) random keuze programma op mijn boekenbezit in Book Collector kwam het opnieuw uit de kast. Op zich interessant boek over Japan, geschreven als roman met als hoofdpersoon de engelsman Boon, maar eigenlijk een non-fictie reisboek, Boon is John David Morley. Maar wat een ellenlange filosofische monologen over dingen als de Japanse calligrafie......ik kwam er wéér niet doorheen. Weg ermee!




In a dark, dark wood van Ruth Ware (vertaald als In een donker, donker bos);
Gaaaaaaap. Slaapverwekkend verhaal dat een thriller zou moeten zijn. De 'scene'  is ook letterlijk en figuurlijk een beetje doorzichtig: in een glazen huis in het (donkere) bos wordt een vrijgezellenfeest gevierd en je weet in het begin al dat dat slecht gaat aflopen. En het kabbelt maar door....op bladzijde 70 had ik er genoeg van. Terug naar de biep!

Drone van Bart-Jan Kazemier; ook een thriller, over het ethisch gebruik van drones (in dit geval in Afghanistan). Bij thrillers helpt het mij als er een charismatische of anderzins opvallende en/of sympathieke personage bij zit waar ik me een beetje op kan focussen. Dat had dit boek niet en ik vond het eigenlijk ook geen interessant onderwerp. Veel MIVD, politiek en ministerieel gekonkel. Van dat laatste zien we elke dag al genoeg dus liefst niet ook nog eens in mijn leesvoer.
Terug naar de biep!






Nee, thrillers en ik, het gaat vaak niet goed samen. Maar toch heb ik er wel één uitgelezen, dat was W.O.L.F. van Boris O. Dittrich. Even tussen jou en mij: waarom willen die mannen een tussenletter in hun naam? Volgens mij heet hij B.O. Dittrich of Boris Dittrich. Net als Peter R. de Vries, dat is de ijdele variant van Peter de Vries. Maar terzake, ik vond dit wel een aardig boek. Wel wat onhandige zinnen soms, en ook wel hele vreemde feiten (een vrouwelijke politie-commissaris met pumps onder haar politie-uniform) maar het ging wel ergens over, namelijk over de opkomst van extreem-rechts. Het boek speelt in overigens in Berlijn (Dittrich woont zelf in Berlijn). Niet superspannend maar interessant genoeg om uit te lezen, en met een heel creatief einde!



Straks maar weer eens een druk op de knop van de random keuze-generator. Benieuwd wat er nu weer uit de hoge hoed komt rollen!

Hanya Yanagihara - Een klein leven

Ik geloof niet dat ik eerder zo lang met een roman bezig ben geweest en ook niet dat ik er tijdens het lezen zo lang een dubbel gevoel over had.

Ik heb zo'n beetje twee maanden gedaan over de 677 blz. van mijn engelse ebook, wat voor een roman wel absurd lang is. Dat komt omdat ik dit boek in kleine porties moest lezen, anders werd het me een beetje te veel. Ook wilde ik dit boek niet lezen vlak voor het slapen gaan.  En daarbij had ik steeds een vraag in mijn achterhoofd: kan een verhaal tegelijkertijd hartverscheurend erg zijn en hartverscheurend mooi? Nu ik de laatste 100 bladzijden heb gelezen, is mijn antwoord een zelfverzekerd ja!  Ja, juist doordat dit verhaal bij vlagen zo erg is, kan het ook zo mooi zijn.

Vier vrienden, die elkaar kennen vanaf hun studietijd: Willem, Jude, Malcolm en JB. Een vriendschap die hecht is als ze, alle vier op een andere manier, in armoede leven na hun studie, in een poging een carrière op te bouwen met hun passie. Dat lukt, ze worden alle vier succesvol: Willem als acteur, Jude als advocaat, Malcolm als architect en JB als kunstenaar. Ze kennen elkaar door en door, behalve Jude. Van hem weten ze bijna niks, behalve dat hij zijn ouders nooit heeft gekend. Willem en Jude zijn close maar zelfs Willem weet vrijwel niets van het verleden van Jude. Een verleden, zo wordt duidelijk, dat wordt gedomineerd door misbruik, waar Jude geestelijk en lichamelijk door getekend is. Hij sleept met één been en heeft soms ondraaglijke pijnen in zijn benen en rug. Kwalen die erger worden naarmate hij ouder wordt. Maar vertellen over zijn jeugd, zelfs aan zijn beste vrienden, doet hij niet. Wat er precies gebeurd is, wordt in het begin maar langzaam, bijna suspense-achtig, prijsgegeven. Je denkt: nu kan het toch niet erger meer worden. Maar ja hoor, het wordt nog erger.
Twee clichés worden hier in ieder geval naar het rijk der fabelen geholpen. De ene is: het is te erg voor woorden. Niet, Yanagihara heeft er woorden voor gevonden. De andere is: liefde overwint alles. Niet altijd dus.

Ja, ik heb ze ook gelezen, de recensies die niet zo enthousiast waren: het is over de top, te melodramatisch, te erg.  Het boek is te lang. Er zit geen humor en ironie in.
Ik zie het anders. Ik las een onthutsend, ontregelend boek waar de donkere kanten van de mens tegenover de menselijke goedheid en onvoorwaardelijke liefde staan. Want het is niet alleen maar ellende. Sterker nog, de mooiere stukken van het boek gaan over liefde. Prachtig geschreven en geen bladzijde te veel.

Ik denk dat dit boek straks vaak in de vakantiekoffer gaat. Ik betwijfel of het geschikt is als vakantielectuur, maar ik denk dat het dan in ieder geval niet de intense leeservaring oplevert die het voor mij was; ik las het in de beslotenheid van mijn eigen huis, én doordat ik er zo lang over heb gedaan, was ik een beetje vergroeid met de personages.
De laatste 70 bladzijden heb ik af en aan zitten janken of snotteren. Af en toe moest ik mijn bril afzetten om de boel een beetje droog te vegen. Maar ik had het voor geen prijs willen missen.
Voor mij is dit het boek van het jaar. Of misschien wel van de afgelopen vijf jaar. Zeldzame literatuur.





Hanya Yanagihara: Een klein leven 
Oorspronkelijke titel: A little life (VS, 2015)

Kunnen we het niet over iets leukers hebben?

Wat ik nou toch weer meegemaakt heb. Sta ik in de supermarkt, een beetje in gedachten, word ik op mijn schouder getikt. Ik laat van schrik bijna een pak yoghurt uit mijn handen vallen. 'Juffrouw Boekhappen!'  Dat kon er maar één zijn, ik kijk om en ja hoor: dokter Booklove. Die is namelijk zo stokoud, dat hij mij steevast juffrouw blijft noemen, ook al heb ik zo langzamerhand weinig meer van een juffrouw.
Ik wist even niet wat te zeggen, want de laatste keer dat ik bij hem was, was al lang geleden en daarna had ik niks meer van me laten horen, wat niet bepaald netjes van mij was.

'Hoe is het met u?' vroeg hij mij. 'Eh....goed! En met u?' 'Goed, goed! Maar hoe is het nu met uw leesgedrag? De laatste keer dat u bij mij was, was u er niet best aan toe.'  Jeetje wat moest ik daar nou op zeggen?

'Eh.....ik heb de laatste tijd niet zo veel gelezen. Maar ik heb wel een graphic novel gelezen waar ik erg veel plezier aan heb beleefd, van Roz Chast en het heet Kunnen we het niet over iets leukers hebben.'  Ik dacht een goede zet te hebben gedaan, maar in plaats daarvan liep hij rood aan. 'Een STRIPBOEK!!!! Nota bene!'  Hij stond bijna in mijn gezicht te spugen. 'U bent er nog erger aan toe dan de laatste keer. Een stripboek!' Hij bleef er bijna in zeg!
Verbaasd, nee verdwaasd keek ik hem aan. Hoezo, stripboek? En wat is daar eigenlijk mis mee? Ik werd zelf ook een beetje pissig. Dus ik uitleggen dat het heus meer is dan een stripboek: 'nee, u begrijpt het niet, het is een graphic novel en er staan ook bladzijden in met alleen tekst, en zelfs foto's. En het is een verhaal wat u ook aan zou spreken, want het is een memoire. Roz Chast is de dochter van een joods echtpaar in New York die haar pas op latere leeftijd kregen. Ze zijn beiden stokoud geworden (vader 95, moeder 97) en dus heeft Roz heel lang voor ze moeten zorgen en dat heeft ze heel mooi, aandoenlijk maar ook soms hilarisch verbeeld.'

Maar nu liep dokter Booklove nog roder aan. 'Hoezo wat mij ook aan zou spreken. Omdat ik ook stokoud ben soms? Ik red me anders nog prima, en mevrouw Booklove ook, dank u zeer!' spuugde hij mij toe.
Oeps, dat bedoelde ik eigenlijk niet. 'Nee, dat bedoelde ik niet dokter Booklove, ik bedoelde dat het heel erg gaat over hoe Roz dat allemaal geestelijk moet verwerken, en éígenlijk is het een boek wat ons allemaal zou moeten aanspreken. Lezers met ouders die ouder worden, of met ouders die oud geworden zijn, maar ook lezers die zelf ouder worden of hopen te worden. Want ik ben er ook zo één die altijd zegt: ik hoop dat ik heel oud word, maar dan wel gezond. Maar zelfs als je gezond blijft, en de ouders van Roz waren dat tot op hoge leeftijd, takel je gewoon enorm af na je 85ste. Het is goed dat Roz dat met veel humor heeft verbeeld want dat is geen vrolijke boodschap. Juist daarom is de vorm van een graphic novel zo geschikt voor dit onderwerp, dat houdt het een beetje luchtig.'

Even was dokter Booklove stil. Maar nee, ik had hem niet kunnen overtuigen. 'Luchtig, ja, dat is het kenmerk van stripboeken. Die zijn voor de luien en dommen onder ons en ik neem dit ernstig op, dat u zo diep gezonken bent.  Het lijkt mij heel goed dat u zo snel mogelijk een afspraak met mij maakt. Als u mij nu excuseert, mevrouw Booklove zit al in de auto en de boodschappen ook. U ziet wij redden ons prima en zijn nog zo kwiek als een hoentje. Ik zie u binnenkort. Goedemiddag!' Hij stiefelde er inderdaad met een behoorlijk tempo vandoor.

Beduusd bleef ik achter. In alle consternatie was ik vergeten te zeggen dat ik ook nog wel wat boeken over creativiteit had gelezen. Maar misschien was dat nog wel erger dan graphic novels.



Roz Chast - Kunnen we het niet over iets leukers hebben?
Vertaald van: Can't we talk about something more pleasant? (VS, 2014)